U góry: Z młodszym bratem Adamem
U góry: Z młodszym bratem Adamem, kilka lat później
UUrodziłem się 11 listopada 1960 roku w Głuchołazach (Opolszczyzna). Mój ojciec pochodzi z okolic Wągrowca (Wielkopolska), a mama z okolic Olkusza (Małopolska). W poszukiwaniu pracy przybyli na tzw. ziemie odzyskane, gdzie poznali się i pobrali 30 marca 1959 roku. Wychowałem się w części zdrojowej miasta blisko granicy z Republiką Czeską – u stóp Góry Chrobrego w Górach Opawskich, którymi zaczynają się Sudety. Patronem parafii i miasta jest św. Wawrzyniec, diakon i męczennik, żyjący w III w. Głuchołazy posiadają prawa miejskie nieprzerwanie od 1220 roku. Według niepotwierdzonych przekazów, do osady, która przekształciła się następnie w miasto Głuchołazy, miał zawitać król Bolesław Chrobry. Leżała ona bowiem w obrębie szlaku bursztynowego, biegnącego do Akwilei we Włoszech, co ściągało do niej wędrowców i sprzyjało szybkiemu rozwojowi. Przyczyniły się do tego również liczne kopalnie złota. Wejścia do owych sztolni można do dziś oglądać.
Kiedy w 1241 roku Tatarzy usiłowali zdobyć Legnicę, podobnie oblegali Głuchołazy, lecz ich plan nie powiódł się, ponieważ miasto było już wówczas silnie obwarowanym grodem. Według legendy mieszkańcy przechytrzyli ponadto hordy tatarskie, ukazując wielokrotnie na murach wypchaną kozę – ostatnią, jaką zjedli – co zniechęciło najeźdźców do kontynuowania oblężenia. Od tamtego czasu koza stała się symbolem miasta. Kiedy zatrudniono mnie w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, przeniosłem się z jednego koziego grodu do drugiego. W herbie Lublina widnieje podobnie koziołek.
Na szczególną uwagę zasługuje kościół parafialny pod wezwaniem św. Wawrzyńca, jeden z czterech w mieście, który został wzniesiony w stylu romańsko-gotyckim ok. 1250 roku. Spalony przez husytów w 1428 roku został odbudowany, lecz dopiero w pierwszej połowie XVIII w. otrzymał obecny barokowy układ i wystrój. Na uwagę zasługuje również pierwotny plac targowy, czyli rynek. Wyznacza on centrum miasta i ma pokaźne wymiary: 125 x 75 m. Głuchołazy łączą w sobie piękną zabudowę sprzed kilku wieków – w przypadku niektórych zabytków sięgającą prawie początków miasta – z późniejszą częścią zdrojową i uzdrowiskową (sanatoria kardiologiczne i pulmonologiczne). Tragicznym wydarzeniem dla miasta była powódź z 1997 roku, która zniszczyła w części zdrojowej kompleks basenów ściągający wczasowiczów z całej Polski.
U góry: Na audiencji w Bibliotece papieskiej
W 1979 roku zdałem egzamin maturalny w Liceum Ogólnokształcącym im.
Bolesława Chrobrego i wstąpiłem do Zgromadzenia Księży
Misjonarzy św. Wincentego a Paulo (www.misjonarze.pl).
Rozpocząłem studia filozoficzno-teologiczne w Instytucie
Teologicznym w Krakowie. W 1985 roku uzyskałem stopień magistra
teologii w Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie, a 25 maja
przyjąłem święcenia kapłańskie z rąk ówczesnego sufragana
krakowskiego, ks. bpa Kazimierza Górnego (obecnie Biskup Diecezji
Rzeszowskiej). Po
święceniach moi koledzy z roku rozjechali się po
świecie, podejmując pracę misyjną w różnych zakątkach globu
ziemskiego. Ja natomiast zostałem skierowany na dalsze studia.
U góry: Nadanie tytułu profesora przez pr.Lecha Kaczyńskiego
W październiku 1985 roku podjąłem studia specjalistyczne z zakresu nauk biblijnych w Papieskim Instytucie Biblijnym (Rzym), następnie w École Biblique et Archéologique (Jerozolima) oraz w Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim (Rzym) uwieńczone licencjatem z nauk biblijnych i doktoratem z teologii biblijnej (1991) na podstawie rozprawy Il trionfo del piano salvifico di Dio. Studio letterario del genere e della funzione di Atti 12, 1-24 (promotor: prof. Fritzleo Lentzen-Deis). Po powrocie do Polski zostałem zatrudniony w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy w Krakowie, a od 1994 roku także w Instytucie Nauk Biblijnych KUL.
Kolejnym ważnym etapem było uzyskanie w 2001 roku stopnia naukowego doktora habilitowanego na podstawie dorobku naukowego i rozprawy nt. Obraz i funkcja faryzeuszy w dziele Łukaszowym (Łk-Dz). Studium literacko-teologiczne (Lublin 2000, ss. 288). Dwa lata później zostałem zatrudniony w KUL na stanowisku prof. nadzwyczajnego. W dniu 22 października 2007 roku otrzymałem z rąk Prezydenta RP, Lecha Kaczyńskiego, tytuł naukowy profesora, a od 2009 r. jestem zatrudniony w KUL na stanowisku profesora zwyczajnego (www.kul.pl).
U góry: Nadanie tytułu profesora
U góry: Fronton barokowego kościoła św. Wawrzyńca
U góry: Rynek w Głuchołazach
U góry: Baszta w Głuchołazach
W latach 2001-2004 byłem kierownikiem Katedry Hermeneutyki Biblijnej, a od 2004 roku kieruję Katedrą Egzegezy Pism Apostolskich NT. W 2002 roku zostałem redaktorem naczelnym zeszytu biblijnego Roczników Teologicznych KUL przemianowanego w 2009 na Roczniki Biblijne. Funkcję redaktora pełniłem do 2010 roku.
Obejmuje on początki chrześcijaństwa, a wśród istniejących na ten temat źródeł szczególnie dzieło Łukaszowe (Łk-Dz) oraz piśmiennictwo apostoła Pawła. W związku z tym interesuję się językiem greckim, historią I w., archeologią i w ogóle kulturą basenu Morza Śródziemnego. Jestem autorem siedmiu monografii z tego zakresu oraz jednej pozycji z zakresu mariologii (zob. Dorobek naukowy). Wśród opublikowanych przeze mnie rozpraw naukowych, w tym miejscu zwrócę uwagę na jedyną w Polsce historię faryzeuszy oraz podobnie jedyną chronologię życia apostoła Pawła. W ostatniej pozycji, jaka się ukazała (Rozmowy z Pawłem z Tarsu), przedstawiam w formie dialogów życie i myśl tego wielkiego apostoła. Zwracam przy tym uwagę na to, że współczesne chrześcijaństwo odeszło w kilku ważnych kwestiach od ich Pawłowego rozumienia. Ten fakt ciąży na właściwym odczytaniu zamysłu Bożego wyrażonego na kartach ksiąg świętych, a w niektórych przypadkach utrudnia też czerpanie radości z bycia chrześcijaninem.
Opublikowałem ponadto ponad 40 artykułów naukowych z zakresu biblistyki (w tym kilka z mariologii), w jęz. polskim, angielskim, francuskim i hiszpańskim. Jestem też współautorem kilku prac zbiorowych (zob. Dorobek naukowy).
Należę również do znawców objawień maryjnych z 1830 r., jakie miały miejsce w Paryżu (Rue du Bac), co znalazło wyraz w publikacji Święta Katarzyna Labouré i Cudowny Medalik (Częstochowa 2010, ss. 192).
W 2010 roku ukazał się film dokumentalny pt. Paweł z Tarsu. Pojednanie światów (Framesound Production – Wrocław), którego jestem współtwórcą jako konsultant naukowy (zob. Film o św. Pawle). Jest to twórcza i ciekawa inicjatywa, przybliżająca życie i działalność człowieka, który wywarł ogromny wpływ na obecny kształt chrześcijaństwa.
Oprócz działalności badawczej prowadzę zajęcia w KUL, na kursie podstawowym i doktoranckim, oraz w Instytucie Teologicznym w Krakowie. Jestem członkiem Zarządu Stowarzyszenia Biblistów Polskich (www.sbp.net.pl), członkiem kilku krajowych i zagranicznych towarzystw naukowych.
Pod moim kierunkiem powstały dotychczas cztery rozprawy doktorskie:
Sylwia Konopniewska, Wizja czasów ostatecznych w apokryfach Starego Testamentu. Żydowskie spekulacje apokaliptyczne między II w. przed Chr. a II w. po Chr., Lublin 2006, ss. 543.
Ks. Janusz Kucicki SVD, Paruzja Jezusa Chrystusa. Początki eschatologii nowotestamentalnej w Listach do Tesaloniczan, Lublin 2008, ss. 299 (ukazała się drukiem w: RSB 32, Warszawa 2009, ss. 354).
Ks. Robert Głuchowski, Nawrócenie dworzanina królowej etiopskiej typem ewangelizacji bez granic. Społeczno-geograficzny wymiar Łukaszowego uniwersalizmu zbawczego w Dz 8, 25-40, Lublin 2008, ss. 284 (ukazała się drukiem w: SBL 5, Lublin 2010, ss. 336).
Ks. Paweł Lasek, Redakcja Drugiego Listu do Koryntian. Hipotezy, ich ocena i perspektywy badawcze, Lublin 2010, ss. 248 (ukazała się drukiem w: SBL 10, Lublin 2012, ss. 269).
Z zakresu działalności duszpasterskiej wspomnę, że należę do zespołu niedzielnej Mszy św. radiowej, transmitowanej z kościoła Św. Krzyża w Warszawie (godz. 9.00 – Program 1 Polskiego Radia) (www.swkrzyz.pl). Prywatnie jestem zaś miłośnikiem astronomii, zwolennikiem ewolucjonizmu i wielbicielem muzyki Bacha.
Na mój temat można też
przeczytać notkę w Hübnersa Who is Who z 2011 roku.