kilka słów o pawle z tarsu

 


        Paweł z Tarsu to jedna z tych postaci w dziejach ludzkości, które wpłynęły na zmianę biegu historii. Świat, jaki zastali i jaki pozostawili po sobie – to dwa różne światy. Jeżeli Bóg przemówił przez Jezusa z Nazaretu, odsłaniając przed ludzkością prawdę o sobie, to apostoł Paweł, jak nikt inny, ogłosił ją ówczesnemu światu i głosi ją nadal poprzez swe listy. Jak niezwykła musi być siła tych listów, zawartych w nich myśli, skoro wystarczyło trzynaście pism, aby na trwałe wpłynąć na świadomość religijną pokoleń. Wdzięczne mu kolejne pokolenia chrześcijan nazwały go apostołem narodów, chociaż on sam określał siebie jako apostoł Jezusa Chrystusa.

        Wielkość Pawła z Tarsu polega najpierw na tym, że wcześniej przyjął postawę diametralnie odmienną względem Jezusa z Nazaretu – był Jego zagorzałym przeciwnikiem. Zaciekły prześladowca Kościoła staje się nagle jego zagorzałym zwolennikiem. Po nawróceniu jego argumenty cechowała ogromna siła perswazji, ponieważ znał doskonale racje drugiej strony. Umiał wznieść się ponad swój wcześniejszy świat i poddać go całkowitej rewizji.

        O Pawle z Tarsu można śmiało powiedzieć, że był rewolucjonistą w spojrzeniu na relacje międzyludzkie. W czasach, kiedy świat był głęboko podzielony na Greków i barbarzyńców, Rzymian i poddanych, Żydów i pogan, wolnych i niewolników, nie wspominając innych podziałów społecznych, on głosił równość wszystkich ludzi względem siebie. Pisze o tym w Liście do Galatów: „Nie ma już różnicy między Żydem a Grekiem, wolnym a niewolnikiem, mężczyzną a kobietą – w Chrystusie jesteście wszyscy kimś jednym” (3, 28). Nie wzywał jednak do krwawej rewolucji, ale zachęcał do odmiany wzajemnych relacji przez braterskie traktowanie siebie nawzajem.

        To głęboko braterskie podejście do każdego człowieka, wypływające ze świadomości równości wszystkich względem Boga, naszego Ojca, pozwoliło mu zerwać z ograniczeniami żydowskiej religii i wyjść śmiało do ludzi, którymi jego rodacy często pogardzali jako nieczystymi. Żydzi liczyli na to, że poganie najpierw się nawrócą i przyjdą do nich, prosząc o możliwość przystania do prawdziwego Boga. Odwrotnie postąpił Apostoł Paweł. Nie czekał na to – wyszedł jako pierwszy do pogan i zjednywał ich dla Boga.

        Człowiek tak dynamiczny jak apostoł Paweł był jednocześnie niezwykle wrażliwy i czuły. Kiedy wstawia się za zbiegłym niewolnikiem u jego pana, prosi nie tylko o to, aby oszczędził mu okrutnej kary, ale także, aby przyjął go do domu – już nie jako niewolnika, lecz brata w Chrystusie (Flm 12-16). W każdym człowieku, niezależnie od tego, kim był i jak żył, widział brata, którego swą miłością pragnął przyprowadzić do Boga.

        Skąd się biorą tacy ludzie? Skąd czerpią siłę? Jak sam pisze o sobie: z głębokiego zjednoczenia z Bogiem (Ga 2, 19-20). Trwanie w Bogu, który jest miłością daje siłę do tego, aby każdego uważać za brata czy siostrę i kierować się jego dobrem. Oto chrześcijański ideał, który tak często po św. Pawle bywał wypaczany, a który stanowi prawdziwe oblicze Boga w świecie.

        W związku ze św. Pawłem zachęcam do przeczytania mojej najnowszej pozycji o nim pt. Rozmowy z Pawłem z Tarsu. O Bogu
i człowieku, wydanej przez Edycję Świętego Pawła (Częstochowa 2010, ss. 498). Szerzej na ten temat pod tematem Najnowsze publikacje.  

 

  
 

Jest ona rezultatem badań przeprowadzonych przeze mnie w studium pt. Paweł Apostoł. Chronologia życia i pism,
Częstochowa 2008, wyd. drugie. Edycja Świętego Pawła (s. 385-387).

 
 

      1. Narodziny  

5/6 r. n. e.

  
 

      2. Nawrócenie  

34 r.

  
 

      3. Pobyt w Arabii
          Pobyt w Damaszku

druga połowa 34 r.
od końca 34/początku 35
do drugiej połowy 37 r.

  
 

      4. Ucieczka z Damaszku

druga połowa 37 r.

  
 

      5. Pierwsza wizyta w Jerozolimie
           po nawróceniu

druga połowa 37 r.


  
 

      6. Pobyt w Syrii i Cylicji
         (tzw. nieznane lata)
          Zdarzenie opisane w 2 Kor 12, 1-10
          Działalność w Antiochii

od 37/38 do 44/45 r.
                                                                                       
41/42 r.
44/45 r.

  
 

      7. Misja na Cyprze i w Azji Mniejszej (tzw.     pierwsza podróż misyjna)

od 45 do 46 r.


  
 

      8. Misja w Galacji, Myzji, Macedonii i Achai     (tzw. druga podróż misyjna)
          Pobyt w Galacji i Troadzie
          Pobyt w Filippi i Tesalonice
          Pobyt w Atenach
          Pierwszy List do Tesaloniczan
          Pobyt w Koryncie
          Drugi List do Tesaloniczan

od wiosny (?) 47 do jesieni 51 r.

47/48 r.
48/49 r.
od drugiej połowy 49 do lutego /marca 50 r.
jesień 49 r. (Ateny)
od lutego /marca 50 do września 51 r.
wiosna 50 r. (Korynt)

  
 

      9. Tzw. Sobór Jerozolimski

październik/listopad 51 r.

  
 

      10. Misja w Azji, Macedonii i Achai
           (tzw. trzecia podróż misyjna)
            Przybycie do Efezu
           List do Galatów
           Misja Apollosa w Koryncie,
           Więzienie efeskie
           List do Filipian,
           Pierwszy List do Koryntian
           Krótka wizyta w Koryncie,
           Tzw. List we łzach (zaginiony),
           Koniec misji w Efezie
           Podróż z Efezu do Macedonii
           Drugi List do Koryntian (1-8 i 9)
           
         Pobyt w Koryncie
         List do Rzymian

od wiosny 52 do marca 56 r.

połowa 52 r.
między latem 52 a wiosną 54 r.(Efez)
od wiosny 52 do początku lata 54 r.
lato 54 r.
lato 54 r. (Efez)
wrzesień 54 r. (Efez)
wiosna 55 r.
wiosna 55 r. (Efez)
maj/czerwiec 55 r.
od czerwca do sierpnia 55 r.
sierpień/wrzesień 55 r. (Macedonia)
(10-13: październik (?) 55 r.)
zima z 55 na 56 r.
luty/marzec 56 r. (Korynt)

  
 

      11. Podróż z Koryntu do Jerozolimy
           (przez Macedonię i Milet)

od marca do maja 56 r.


  
 

      12. Więzienie cezarejskie
             Podróż do Rzymu

od czerwca 56 do września 58 r.
od września 58 do początku wiosny 59 r.

  
 

      13. Więzienie rzymskie
             List do Kolosan. List do Filemona

od początku wiosny 59 do wiosny 61 r.
jesień 60 r. (Rzym)

  
 

      14. Misja w Hiszpanii1

lato 61(621) r.

  
 

      15. Powrót do wspólnot na Wschodzie
            (Pobyt w Efezie i Macedonii)      2
            (Pobyt w Troadzie, Efezie, Milecie i Koryncie)      (Pobyt w Epirze)


od jesieni 61 (62) do wiosny 62 (63) r.2
od wiosny do jesieni 62 (63) r.
zima z 62 na 63 (z 63 na 64) r.

  
 

      16. Drugie więzienie rzymskie.
           Męczeństwo

między wiosną/latem 63(64)a wiosną/latem 64 (65) r.


  
   

1.Od momentu misji w Hiszpanii podajemy dwie możliwe chronologie, ponieważ nie mamy pewności, czy po zwolnieniu z więzienia w Rzymie Paweł nie odbył jeszcze jednej, wcześniejszej podróży do wspólnot na Wschodzie.)r.

2.Prawdopodobieństwo wydarzeń ujętych w nawiasach zależy od wiarygodności informacji przekazanych przez autora Listów pasterskich.